بخشی از تحلیل متفاوت دکتر کچوئیان از ابعاد ناگفته نامه رهبر انقلاب به جوانان غرب
به گزارش پایگاه علوم اجتماعی اسلامی ایرانی دکتر حسین کچویان جامعه شناس، عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی و استاد علوم اجتماعی دانشگاه تهران که چندسالی تجربه زندگی در غرب را داشته در گفتگویی با خبرگزاری نسیم به تبیین و تحلیل ابعاد و لایه های عمیق نامه مقام معظم رهبری به جوانان غربی پرداخته است گه در ادامه متن کامل این گفتگوی متفاوت را می خوانید:
درباره‌ی انعکاس واقعیت زندگی در سینمای ایرانی
محسن باقری؛
دانشجوی فلسفه ی دانشگاه شاهد
چیست که باعث می‌شود این ادعا که سینما و تلویزیون ما، غیرِواقع‌نمایی دارند به گوش ما منطقی بیاید و به آن فکر کنیم؟ آیا سینمای ایران و آنچه که بر پرده می‌آید با آنچه مردم زندگی می‌کنند نسبتی ندارد؟ در این صورت این قصه‌ها و آدم‌ها از کجا می‌آیند؟ چیزی هست که به شخصیت‌ها و داستان‌های درون فیلم در هر جامعه‌ای امکان ظهور می‌دهد. فیلم‌نامه‌نویس زمانی که به شخصیت‌هایش می‌اندیشد، به‌رغم آن‌که تخیل میکند، در دامنه‌ی امکانات همین اجتماع که در آن حاضر است، تخیل میکند. او چاره‌ای جز این ندارد؛ چراکه در نهایت ناگزیر است داستانش منطقی به نظر آید. داستان او را آدم‌های فیلم‌نامه‌اش پیش می‌برند که لاجرم آنها نیز باید منطقی باشند. پس فیلم‌نامه‌نویسان و فیلم‌سازان از درون این جامعه راهی به بیرون ندارند. بدین معنا که هرچه می‌کنند، درون مرزهای امکانات فرهنگی، روانی و انسانی همین جامعه است که در آن می‌زیند.
بسیجی های زمان پیامبر هم کارشکنی کردند
بخشی از یادداشت حجت الاسلام سوزنچی
خدا در قرآن کریم به حضرت موسی (ع) می‌فرماید: «وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى بِآیَاتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَکَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَذَکِّرْهُمْ بِأَیَّامِ اللّهِ» ما موسی را با آیات خود فرستادیم تا دو کار انجام دهد. اول اینکه مردم را از ظلمات به سوی نور حرکت دهد؛ دوم اینکه دائماً ایام الله را به یاد آنها بیاورد. چرا ایام الله را باید در خاطره‌ها و ذهن انسان‌ها جدی کرد. به خاطر اینکه ما یکی از مشکلاتمان این است که دینداری‌هامان خیلی دچار خلل می‌شود و از مشکلات راه خسته می‌شویم. لذا باید ایام الله را به ما یادآوری کنند. ایام الله چه ایامی است؟ ایامی است که حضور الهی، دست یاری الهی در جامعه کاملاً آشکار است. یعنی زمانی است که ما تجربه کرده‌ایم که “اِن تَنصُرُوا اللهَ یَنصُرکُم و یثبت اقدامکم” ، اگر یاری کنید خدا را، خدا هم شما را یاری میکند و ثابت قدمتان می‌گرداند. ایام انقلاب ایامی بود که برخلاف تمام معادلات جهانی، یک حکومت بسیار مقتدر که ابرقدرتها حامی او بودند، با آن همه تبلیغی که علیه اسلام در این مملکت انجام داده بود، در مقابل یک جمعیتی که سلاحی جز سلاح ایمان نداشتند، شکست خورد و مقدمه‌ای شد برای انقلاب‌های عالم.
درباره ی فیلم رخ دیوانه، بهترین فیلم از نگاه تماشاگران در جشنواره فیلم فجر
فردین آرش؛
کارشناسی ارشد جامعه شناسی دانشگاه شاهد
«رخ دیوانه» فیلمی متظاهر و فریب‌کارانه است که مخاطبش را دست می‌اندازد. فیلم نه تعلیق ندارد، نه دلهره و فقط در لحظاتی باعث می‌شود که تماشاگر جا بخورد. در تعلیق همه اطلاعات به مخاطب داده می‌شود و این چگونگی وقوع اتفاقات است که موضوعیت دارد و مخاطب به دنبال کشف آن است. در واقع چگونگی اصل است نه چیستی. اما ساختار روایی «رخ دیوانه» مبتنی بر حذف اطلاعات از تماشاگر است. برای همین هر وقت اراده میکند یک روایت جدید از ماجرا ارائه کرده و به مخاطب رودست می‌زند و او را غافل‌گیر میکند. از آن‌جایی هم که مخاطب اطلاعی نسبت به واقعیت ماجرا ندارد، به صد جور دیگر می‌تواند آن را روایت کند و مخاطب را دچار غافل‌گیری چندباره کند.
آبتین محبتی
رسانههای گروهی نقش بسیار مهمی در جهان جدید دارند و تأثیر آنها در جهت‌دهی به افکار عمومی -که گاهی با قلب واقعیت صورت میگیرد- انکارناپذیر است. یکی از جلوهگاههای این نقش به‌درستی در عبارت مشهور «تاریخ را فاتحان مینویسند» تجلی یافته است. اگر بنا باشد نمونهای تاریخی را برای اثبات این مدعا معرفی و بازخوانی کرد، بیگمان ماجرای جنجالی گالیله و ارباب کلیسا از بهترین نمونهها خواهد بود. بررسی دقیق اسناد و مدارک موجود در باب این جدال نشان‌دهنده‌ی نکاتی تکاندهنده و درعین‌حال بهت‌آور و گویای این واقعیت تلخ است که آنچه به‌عنوان ماجرای این مخاصمه در افکار عمومی جریان دارد بیاندازه از حقیقت تاریخی به دور میباشد.
رضا داوری اردکانی
از یک جهت سبک و شیوه‌‌‌‌ی زندگی در دوران جهانی شدن مصرف، از جمله مهمترین مسائل در علوم اجتماعی و مطالعات فرهنگی است اما غلبه و شیوه و سبک زندگی مصرفی کنونی صرف یک مسئلهی قابل بحث و تحقیق در مراکز علمی ـ فرهنگی نیست؛
بلکه خطر بزرگی برای آینده‌‌‌‌ی فرهنگ ها و سست شدن بنیاد وجود بشر و سرایت آشوب در همه چیز و همه جا و حتی در شیوه زندگی گسترش پاینده و گسترش‌‌‌‌یافته‌‌‌‌ی کنونی است. از جهت دیگر مسئله و مطلب جزئی و بسیار بی اهمیتی است؛ یعنی وقتی شیوه‌‌‌‌ی زندگی را بدون باطن آن در نظر آورم در حقیقت یک مسئلهی خطیر جهانی سهل انگاشته می پندارند که با بعضی دستورالعمل های ساده می توان از گسترش سبک زندگی جهانی جلوگیری کرد. این سبک و شیوه‌‌‌‌ی مصرف جهانی با هیچ ملاک اخلاقی و دینی و عقلی نمی سازد اما اگر بگوییم بسیار خوب ما آن را نمی پذیریم یا اصلاحش می کنیم و بجای آن سبک و شیوه‌‌‌‌ی دیگری وضع می کنیم دچار پندار شده ایم.
نسبت مناسک دینی با واقعیت های روزمره زندگی
حجت الله صیادی؛
کارشناس ارشد مدیریت بازرگانی دانشگاه شاهد
سوال های مختلفی از جنس موارد زیر پیش رویم بوده است. اینکه تفاوت زیارت با روال دید و بازدیدهای روزمره زندگی چیست؟ تفاوت اردوی راهیان نور با فضای هر روزه دانشگاه چیست؟ نسبت بین هیئت و سایر خلوت های ما چیست؟ تفاوت شیوه زندگی ای که در اردوی جهادی پیش می گیریم با زندگی شهری چگونه است؟
اما سوال های مهم تری نیز وجود دارد! آیا مناسبت های حاکم بر هر یک از قالب های فوق، امکان تسری به زندگی روزمره را دارند؟ اگر نه، پس چرا آنها را انجام می دهیم؟ آیا این امورصرفاً برای ما جنبه تخدیری دارند؟
یعنی هیئت میرویم تا از این زندگی به اصطلاح لعنتی رها شویم... جهادی می رویم تا مدتی دور از قیل و قال دنیا بگذرانیم... زیارت می رویم تا روحمان را فقط به یک نقطه وصل کنیم... و قس علی هذا.
گفتاری درمورد سخنرانی اخیر یک روحانی
عبدالله بنی مسنی؛
دانشجوی کارشناسی فلسفه دانشگاه شاهد
کارشناسی ارشد فلسفه اسلامی دانشگاه امام خمینی(ره) قزوین
این نوشته گفتاری انتقادی از زبان یکی از رزمندگان دفاع مقدس می باشد که در آن به تفاوت‌های ماهوی مجاهدت و جهاد در فرهنگ بسیجی و فرهنگ داعشی پرداخته می شود. لحن و مسیر گفتار مانند سایر سخنرانی ها و یادداشت های حاج آقا زارع رنگ و بوی محافل «شبی با شهدا» و «روایتگری خاطرات دفاع مقدس» را دارد.
متن حاضر در پاسخ به سخنرانی یک روحانی در مسجد است که بسیجی ها و داعشی ها را از مصادیق صاحبان عین الیقین معرفی کرده است!!
متن: «چند روز پیش منزل بکی از بستگان بودیم به اتفاق او رفتیم مسجد. بزرگواری خطیب و استاد دانشگاه بعد از نماز شروع به صحبت کرد. بحثش بحث مهم یقین قلبی بود، خیلی خوب آیات و روایاتی آورد، توضیح می داد بعد رسید به مثال. گفت که آدم وقتی به یقین قلبی برسد (مثال میزد) یک داعشی را گرفته اند من فیلمش را دیده ام 2 ساعت و نیم بازجویی اش کرده اند هر سوالی پرسیدند تفره رفت (به قول خودمان نُقُر نیامد) بعد از دو ساعت و نیم ازش پرسیدند تو که به هیچکدام از سوالها جواب ندادی لااقل نظرت را درمورد این بازجویی بگو ؟
داعشی می گوید شما مرا 2 ساعت و نیم از محضر رسولخدا محروم کردید!
سطوح تحلیل اهمیت مسئله ی فلسطین
گفتگو با دکتر محمد خرمشاد
مسئلهی فلسطین را چگونه بازخوانی می‌کنید و اهمیت این مسئله در چیست؟
مسئلهی فلسطین حداقل در شش سطح قابل تحلیل و بررسی است و در هر سطح افراد مختلف با آن درگیر هستند.
انسانی و بشری
سلسله‌ای از ارزش‌ها وجود دارد که مصداق این بیت فارسی است:
چوعضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار
بشریت در مورد انسان به ما هو انسان، حساس است و موضع‌گیری میکند. در حال حاضر مسئلهی فلسطین یک مسئلهی انسانی شده است. سرزمینی اشغال و ملتی به ناحق از سرزمین خود رانده شده و این اتفاق نتوانسته حتی توسط نظام بین‌المللی که خود به وجود آورنده‌ی آن بوده تحمل شود. تاکنون از سوی سازمان‌ملل ده‌ها قطع‌نامه علیه این اشغال‌گری صادر شده و از اسرائیل خواسته شده به پشت مرزهای قبل از اشغال جدید برگردد. بشریت از فلسطین و اشغال‌گری اسرائیل ناراحت است و وجدان توده‌های مردم در کل جهان بیدار شده است. روشن‌فکران در این مورد، کنار فلسطین‌ها ایستاده‌اند. فلسطینی‌ها نه مال دارند و نه مکنت؛ اما از هویت و سرزمین خود دفاع می‌کنند. اگر فلسطینی‌ها پیروز شوند این ارزش انسانی تحکیم می‌شود و اگر اشغال‌گران پیروز شوند، بشریت باید منتظر فجایع بدتری باشد.
بازی آخرِ ایران و عراق، جلوه‌ای بلندتر از یک بازی داشت. تصویری رؤیایی‌تر از یک بردِ معمولی.
میثم امیری بشِلی؛
دانشجوی کارشناسی ارشد ریاضی دانشگاه شاهد
دانشجوی دکترای ریاضی دانشگاه تربیت مدرس
تا به حال بارها در میدانِ تراژیکِ سیاست باخته‌ایم و برده‌ایم. باخت‌های معمولی داشته‌ایم، بردهای دراماتیک؛ باخت‌های دراماتیک داشته‌ایم و بردهای معمولی. آنچه در هنر می‌ماند، آنچه مردمی را مردم‌تر میکند، بردها و باخت‌های تراژیک یا دراماتیک است. کودتای 28 مرداد برای شاه، یک بردِ معمولی بود و برای ملّتی که 25 سال بعد بقایایش را با کاردک از روی میدانِ 24 اسفند پایتخت پاک می‌کرد، یک باختِ داراماتیک. انقلاب اسلامی و فتحِ خرمّشهر برای این ملّت یک بردِ دراماتیک بود؛ بردی که توانست ملّتی را ملّت‌تر کند، جمع‌تر و دوست‌تر. همانند قطع‌نامه 598. پیام امام پس از قطع‌نامه بیداد را کشت و ملّتی که باخته بود، با ولیِّ خود شوکرانِ صلح را مردانه بالا کشید. ازغدی تعریف می‌کرد: «وقتی برمی‌گشتیم از جبهه، بچّه‌ها یک بند در سوگی دسته‌جمعی گریه می‌کردند» و آنها زهرناکی جامی را که امام بر سرِ دست گرفته بود، به شریان‌های خود تزریق می‌کردند. و این ملّت، در دورانِ جدید زمانی ملّت‌تر شده که داراماتیک برده یا باخته. مثلِ بردِ دراماتیکِ ایران-استرالیا.
